Bijna elke dag wandel ik van mijn huis naar mijn werk. Heerlijk in gedachten of gebed de dag beginnen, lekker in beweging. Een goede basis voor de werkdag. Inmiddels heb ik al heel wat routes gevonden: variatie is prachtig. Loop ik langs het Bolwerk, door het oude stadscentrum van Franeker of via de winkelstraat? Een stad die ontwaakt, de zon die opkomt, het voorbijgaan van de seizoenen, ik maak het allemaal mee.
Meerdere keren per week kom ik haar ’s ochtends tegen tijdens mijn wandelingen. Het zijn geen “afgesproken ontmoetingen”, maar puur willekeurig. Zij, zoveel grijzer en zoveel wijzer. Voorovergebogen over haar rollator, haar kleine bruine hondje losjes aangelijnd. En ik, in mijn bedrijfskloffie, mijn rugzak met daarin mijn lunch, soms muziek via mijn oortjes. En altijd is daar die ontmoeting. Soms een korte knuffel, een wens voor een fijne dag. Soms loop ik haar voorbij terwijl ze in gesprek is met een andere voorbijganger. Niet zonder een groet, een knipoog, een zoen of een high-five.
En soms gaat het zoals afgelopen week. Het regent, ik een paraplu, zij niet. Ik vertraag mijn tempo, een hartelijke begroeting. Samen onder de plu. Hondje mag even los scharrelen en volgt op een afstandje. Zo breng ik haar, schuifelend en beschut tegen de regen naar de ingang van haar appartement.
We spreken over het leven; verleden, heden en toekomst. Ik realiseer me dat ik haar al ruim 30 jaar ken. En al bijna net zo lang is daar het hartecontact en wandelen we met elkaar door het leven.
Opeens dringt de schoonheid van dit geheel tot mij door. Oprechtheid, wederkerigheid, een open hart.
Spreken en luisteren, bemoedigen, er zijn, delen in vreugde en in verdriet. Het kost niets en toch ben je zo rijk…
Eens temeer wakkert dit inzicht ook mijn enthousiasme aan voor de stappen die ik zet richting het coachingsvak. De methodiek die Total Balance aanreikt is juist ook verleden-heden-toekomst; wie was je, wie ben je nu en wie wil je zijn?
Het is allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden. Door lief te hebben, vragen te stellen en met een open hart te luisteren, hoop ik dat ik met heel veel mensen als het ware mee mag wandelen. Een wegwijzer te mogen zijn. Immers: alleen ga je sneller, maar samen kom je verder!
En zomaar opeens kom ik de oude dame ’s middags tegen, als ik van mijn werk weer naar huis loop. De tweede keer vandaag. Haar tegemoet lopend, roep ik haar lachend toe “als je niet beter zou weten, dan kon je wel denken die twee hebben wat samen”. Ze schatert het uit. Nogmaals een omhelzing. En ze vertrouwt me nog toe: ze heeft God gevraagd dat als ze voor het laatst haar ogen sluit, ze mag heengaan met een glimlach. Zodat ook haar laatste aanblik nog een getuigenis van hoop mag zijn voor de achterblijvers.
En ik realiseer me weer de waarde die we voor elkaar mogen hebben. Dankbaar loop ik fluitend naar huis.
